klasztor:
  * HISTORIA ZGROMADZENIA * ¦W. URSZULA LEDÓCHOWSKA
 
nasze dzie³a:
  * ¦WIETLICA * KATECHEZA
 
dom pomocy spo³ecznej:
  * INFORMACJE * HISTORIA DOMU * ZASADY PRZYJÊCIA * OFERTA * GALERIA * KONTAKT
 
zabytki:
  * KLASZTORU * KO¦CIO£A
 
inicjatywy:
  * RATUJMY KLASZTOR! * PLENER MALARSKI * JARMARK URSZULAÑSKI * REMONT
 
materia³y archiwalne:
  * CHÓR * ZDJÊCIA ARCHIWALNE
 
linki:
  * URSZULANKI SJK * DOM ¦WIATE£KO * URSZULANKI NA ¦WIECIE - BLOG
 
ko¶ció³:
  * HISTORIA * UROCZYSTO¦CI * LUDZIE
       

 

Architektura klasztoru
Od pó³nocy do ko¶cio³a przylega klasztor zbudowany w czworobok, jak wiêkszo¶æ klasztorów ¶redniowiecznych. Na parterze mie¶ci³y siê sale wspólne - zakrystia, kapitularz, refektarz, na górze - cele zakonne. Najstarsze skrzyd³a zachodnie i pó³nocne w zniesiono w XIII i XV wieku, skrzyd³o wschodnie w XVI wieku, a skrzyd³o po³udniowe w 1651 roku. W skrzydle wschodnim wmurowana jest kamienna kula, pami±tka po naje¼dzie krzy¿ackim. Budynki klasztorne s± otynkowane. Poza czworobok klasztoru wysuniêty jest stanowi±cy nieregularne przed³u¿enie skrzyd³a zachodniego dawny priorat, czyli siedziba przeora. Budynek ten powsta³ wcze¶niej ni¿ ko¶ció³. Pierwotn± jego wielko¶æ wyznaczaj± piwnice, które s± jedynym zachowanym wczesno gotyckim wnêtrzem w ca³ym klasztorze. Obecny wygl±d prioratu jest wynikiem do¶æ zasadniczych zmian i przeróbek z lat 1777 i 1925 (czê¶æ budynku rozbudowano). Po³owê parteru zajmuje dawny refektarz, którego strop zdobiony jest dekoracj± stiukow± w typie kalisko-lubelskim z cennymi obrazami na ¶cianach. W okresie miêdzywojennym i po wojnie mie¶ci³a siê w budynku prioratu szko³a podstawowa. Obecnie w budynkach klasztornych mie¶ci siê Dom Pomocy Spo³ecznej i pomieszczenia mieszkalne dla sióstr oraz ma³a kaplica.

 


wirydarz

wirydarz

kaplica

kamienna kula, pami±tka po naje¼dzie krzy¿ackim

Dzisiejsze: refektarz, kuchnia i spi¿arnia jak i zakrystia maj± masywne sklepienia kolebkowe z lunetami i piêkne, oryginalne kraty w oknach pochodz±ce z XVI lub XVII wieku, rêcznie kute.
Zakrystia, wybudowana wraz ze znaczn± czê¶ci± klasztoru po roku 1594 przez O. Feliksa Gozdawê, prowincja³a dominikanów. Feliks herbu Gozdawa, rodem z Sieradza, wst±pi³ tutaj do klasztoru w 1550 roku, maj±c lat 13. Po otrzymaniu ¶wiêceñ zosta³ wys³any na wy¿sze studia do Bolonii, gdzie otrzyma³ stopieñ doktora teologii. Doszed³ do wysokich godno¶ci w zakonie. Jako prowincja³ zawsze pamiêta³ o swym rodzimym klasztorze. Wystara³ siê u króla Zygmunta III o zasi³ek pieniê¿ny na rozbudowê ko¶cio³a i klasztoru. Powiêkszy³ bibliotekê a¿ do 5 tysiêcy tomów. S³yn±³ z uczono¶ci i ¶wiêto¶ci. Umar³ w Sieradzu w 1602 roku, pochowany pod wielkim o³tarzem.
Portrety w zakrystii: O. Feliks herbu Gozdawa, zas³u¿ony dwukrotny prowincja³, o którym by³a mowa. Portret malowany w XVII wieku, przemalowany w XVIII wieku.
O.Piotr Dyrowski, przeor pod koniec w. XVIII, autor dzie³ teologicznych i porywaj±cy kaznodzieja, entuzjasta Konstytucji 3 Maja. Napisa³ ciekawy ¿ywot O. Feliksa. Portret z lat pocz±tkowych XIX wieku.
Ks. Urbankiewicz, portret z lat oko³o 1820. Osobisto¶æ nieznana, proboszcz pabianicki.
Sprzêty w zakrystii z XVIII wieku, przyozdobione fragmentami rze¼b ze starych o³tarzy.
Drzwi z XIV - XV wieku okute ¿elazem. Piêkne kraty w oknach, rêcznie kute pochodz±ce z XVI - XVII wieku.


widok z kru¿ganków na wirydarz

kru¿ganki

Kru¿ganki - wej¶cie na kru¿ganki prowadzi przez furtê klasztorn±, znajduj±c± siê w zachodnim skrzydle od strony ulicy Dominikañskiej. Maja one sklepienie kolebkowe z lunetami, w³a¶ciwe dobie renesansu i baroku.
W roku 1940 Niemcy zburzyli fragment muru pó³kolistego z cegie³ ¶redniowiecznych w pó³nocno - wschodnim rogu kru¿ganku tzw. "basztê". By³a to, jak siê zdaje, klatka schodowa.
Czê¶æ kru¿ganku, przylegaj±ca do ko¶cio³a, zosta³a wybudowana w 1651 r. za przeora O.Miko³aja Piaskowskiego, który murarzowi za robotê zap³aci³ 380 z³. i do³o¿y³ "¿yta korcy 10".
Obrazy i rze¼by na kru¿ganku s± przewa¿nie nieznanych autorów.
Obraz ¶w. Stanis³awa - przedstawia wskrzeszenie Piotrowina. Wed³ug legendy, ¦wiêty mia³ go wskrzesiæ i przyprowadziæ jako ¶wiadka na sad króla Boles³awa ¦mia³ego. Obraz malowany w 1647 r. przez Jana Dru¿la, staraniem przeora Feliksa ze ¯nina. W orszaku biskupa - postaæ portretowa którego¶ z Wê¿yków (podobno starosty sieradzkiego Jana), na dole herb W±¿.
Obraz ¶w. Jana Nepomucena, - który za zachowanie tajemnicy spowiedzi zamêczony i utopiony w We³tawie w XIV wieku. Patron spowiedników. Obraz ten, dobrego pêdzla z XVII wieku, znajdowa³ siê w chórze zakonnym.
¦w. Wincenty Ferrariusz - wielki kaznodzieja dominikañski. ¯y³ w XIV i XV wieku. Dzia³a³ w Hiszpanii i we Francji. Mówi³ o s±dzie Bo¿ym i nawo³ywa³ do pokuty. Kazania jego by³y tak wstrz±saj±ce, ¿e go nazywano Anio³em S±du. Na obrazie trzyma otwarta ksiêgê z tekstem Apokalipsy: "Lêkajcie siê Boga i oddawajcie Mu cze¶æ, albowiem nadchodzi ju¿ godzina s±du Jego". Dobry obraz w gu¶cie w³oskim z XVIII wieku.

Obraz B³ogos³awionego Sadoka z Towarzyszami, Mêczennikami - z r. 1810 malowa³ Kaleñski, spó¼niony styl rokoko, wystêpuje w partiach architektonicznych i ornamentalnych oraz w grupie anio³ów zstêpuj±cych z nieba z palmami i koronami. Na jednym obrazie przedstawione s± trzy sceny:1. Lektor czyta Martyrologium i wymienia 40 mêczenników sandomierskich. Zdumieni tym przeor i zakonnicy sprawdzaj± i widz± z³otymi literami wypisane s³owa; 2. Nazajutrz Tatarzy wtargnêli do Ko¶cio³a, wymordowali 40 braci sandomierskich, ¶piewaj±cych antyfonê:salve Regina; 3. Zwyciêski zastêp mêczenników z przeorem b³ogos³awionym Sadokiem na czele, z palmami i mieczami.

¦w. Juda Tadeusz - Aposto³. Bliski krewny Pana Jezusa, podobno g³osi³ Ewangeliê w Mezopotamii i w Persji, gdzie poniós³ ¶mieræ mêczeñsk±. Wed³ug legendy mia³ on otrzymaæ podobiznê Chrystusa, której widok uzdrowi³ króla Abgara.
Mêczeñstwo ¶w.Piotra z Werony. Jest to pierwszy mêczennik dominikañski, zabity przez Albigensów pod Mediolanem w po³owie XIII wieku. Umieraj±c wypisa³ na kamieniu "Credo" palcem umaczanym we w³asnej krwi.

Pan Jezus w cierniowej koronie, dobra kopia wed³ug Guido Reniego, któr± wykona³ w roku 1837 major WP Tomasz Suliñski, zapewne uczestnik powstania listopadowego.

Pan Jezus Ukrzy¿owany, dzie³o pobo¿nego natchnienia i du¿ego talentu, rze¼ba w drzewie z XVI - XVII wieku, wspaniale wykonane stopy. Pod tym krzy¿em odprawia³y siê Msze ¶wiête zim± 1939 - 1940 roku. Tu siê modlili i przystêpowali do Komunii ¶w. nasi ¿o³nierze, ranni jeñcy polscy. Msze celebrowa³ ¶p. ks.Biñkowski, który pó¼niej równie¿ zosta³ wywieziony i zgin±³ w Dachau w sierpniu 1942 roku. Po obu stronach krzy¿a pos±¿ki dêbowe Matki Boskiej i ¶w. Jana, nieudolne prace z XVIII wieku.

 

 


madonna gotycka

O³tarz Matki Boskiej Czêstochowskiej

Madonna gotycka - pe³na niezwyk³ego uroku w postawie i ekspresji. Rze¼ba w lipowym drzewie z lat 1420 - 1430. Autor Madonny nieznany, pierwszorzêdny artysta snycerz; ¶ladów polichromii prawie nie ma, korony rze¼bione w drzewie i jab³ko - zaginê³y.
Pog³oska o istnieniu szko³y sztuk piêknych przy klasztorze jest oparta na nieporozumieniu. Schola artium, któr± wymieniaj± stare zapiski, by³a szko³± ¶redni±, ogólnokszta³c±c±, lektor artium Michael de Snena (¯nina) z r. 1426 by³ nauczycielem przedmiotów szkolnych, a owe "sztuki" (artes) ¶redniowieczne to: gramatyka, retoryka, dialektyka (trivium) - oraz arytmetyka, geometria, muzyka i astronomia (quadrivium). Rze¼by i malarstwa uczono siê wówczas prywatnie jak rzemios³ w pracowniach z mistrzem i czeladnikami. Pierwsza szko³a sztuk piêknych (akademia boloñska) powsta³a dopiero w wieku XVII.

O³tarz Matki Boskiej Czêstochowskiej - bardzo skromny przyk³ad stylu neoklasycznego z po³owy XIX wieku. O³tarz ten zosta³ przeniesiony z ko¶cio³a na dawne miejsce na kru¿ganku.